even iemand vermoorden
FANTASTISCHE TITELS
Voordat ik ging slapen zag ik de ochtend tegemoet zonder het tirannieke regime van de alarmklok, maar toch na een probleemloze nacht werd ik vroeg opgeschrikt door een krijsende papegaai. Luidruchtig streek de papegaai neer op de tak die bijna mijn raam inkomt. Daar poseerde de papegaai ostentatief en liet zij zich bewonderen. Ik moest denken aan de titel van Boudewijn Buch: Het orgasme van Lorre.
Toch een Schitterende Titel net als The Heart of Darkness. Ik begon mij meer titels te herinneren (bijvoorbeeld Opera der doden van Autran Dourada) en vroeg me af of ik op mijn website aandacht wilde gaan schenken aan de kunst van het bedenken van titels.
Welke titels zijn veruit superieur en waarom? Zou ik dat willen gaan analyseren? Vind ik dat een uitdagend project, zoiets als historisch literair onderzoek? Waar ik subsidie voor zou kunnen aanvragen? Ik twijfelde.
De papegaai vloog weg.
illustratie gepubliceerd in utrechts nieuwsblad bij recensie poolse literatuur
BIZARRE MOORD
Ik bleef in bed liggen, op de rug, meditatief starend naar het plafond, de beste positie om na te denken. Nu dat ik toch onbedoeld bezig was met oefeningen van het geheugen herinnerde ik mij het bizarre verhaal van de Duitse rechter die jaar in jaar uit moordenaars had berecht en op een avond toen hij thuiskwam plotseling zijn vrouw wurgde. Hij meldt deze moord en wordt door een collega-rechter veroordeeld tot levenslang. Zijn advocaat komt later bij hem in de cel op bezoek en vraagt: ‘Mijnheer de rechter, waarom hebt u uw vrouw eigenlijk vermoord?’
‘Ja,’ antwoordde de rechter, ‘ze praatte altijd zoveel.’
Toen ik op zoek ging naar de bron van dit verhaal (herkomst, waar en wanneer had ik het gelezen of gehoord?) liet mijn geheugen mij in de steek. Absoluut zeker: zelf had ik het niet gefabuleerd. Misschien was de associatie om plotseling even iemand te vermoorden en het daarbij behorende verhaal van deze Duitse rechter opgeroepen door de papegaai. De echtgenote van de rechter was kennelijk als een papegaai aan het kletsen. Babbelde maar wat, altijd over niets. Onverdraaglijk, irritant voor wie de keuze van woorden zo nauw luisterde.
HET GENOT VAN WURGEN
Ik begon te denken aan wie ik zomaar even plotseling zou willen vermoorden? Nu begon ik echt te fabuleren en kreeg zin een kort verhaal te schrijven. Over een man die in een fatale opwelling zijn vrouw wurgt, hij vlucht voor de politie en begint te zwerven totdat hij zelf gewurgd wordt door een voorbijganger. Die voorbijganger wordt dan weer gewurgd. Misschien door een koelbloedige vrouw die vervolgens…
DE MACHINE VAN ZEFCENSUUR
‘Genoeg, genoeg!’ schreeuwde ik tegen mijn fantasie. Heb het verhaal afgekeurd, het liet zich zelf ook makkelijk aborteren. Exit. Wel even de titel opgeschreven (titels moet je koesteren): Even iemand vermoorden. Langs deze weg zijn meerdere titels terecht gekomen in mijn laboratorium van korte verhalen die stuk liepen. Naderhand misschien nog bewerkbaar, dat ik ze bevrijd van hun steriliteit. Dat wordt hard werken. Heb ik vandaag geen zin in. Ga straks strandwandelen. Daar aan de kust kom ik hopelijk op andere gedachten.