Man Van 1953 Gaat Op Reis Naar Venezuela 2025
De oude maar vitale man, geboren in het jaar toen Stalin aan een hersenbloeding stierf (1953) droeg fantasierijke veelal vintage outfits waar de elite van modieuze fashion designers van Parijs, Londen en Milaan, een puntje aan konden zuigen. Hij vertoonde op onbevangen wijze een bepaalde dandyeske allure. Zijn tred was allerminst statig, soms paste hij tijdens zijn wandelingen in het park, tuttige Italiaanse huppeltjes toe, koket, met een vleugje vergeeflijk narcisme. Voorbijgangers glimlachten.
In lijf en leden oud, maar jong van geest, fris als muntthee. En geen gebrek aan surprise erecties. Wat betreft zijn geaardheid (een beetje leuk ongevaarlijk gek) stelde hij zich strijdbaar op en ging hij confrontaties met de nieuwe veelbelovende generatie niet uit de weg. Hij had zijn vergrijsde haarlokken lichtpaars geverfd, geïnspireerd door de dichter Baudelaire. Wanneer het regende in Amsterdam liep hij met een plastic doorzichtige paraplu langs de grachten waar de meeste bewoners zichzelf zo toejuichen wegens hun rijkdom waarvoor ze door het armzalige gepeupel uitgefloten worden. Maar voor die bewoners zijn de plebs een onmelodieuze abstractie van een grote onbeschaafde massa. Hebben geen begrip, begrijpen niet waar het om draait. Prestatie en beloning.
Er zit geen muziek in, wanneer het grote geld ontbreekt, zeggen deze kapitalisten. En zij zijn overtuigd, voelen zich okay. En vliegen voor hun ontspanning de wereld rond, op zoek wellicht naar iets, wat dan ook, iets waar je gewoon (instinctief) naar dient te zoeken in je leven, dat dus op zich in wezen een zoektocht is, het door ons aller geliefde leven, sorry jonge zelfmoordenaars, ook respect voor jullie. Ontkenning en bevestiging, ze zijn aan elkaar verwant.
Hoe kleurrijk ook en in dichterlijke vrijheid triomferend, toch als gevolg van zijn leeftijd, had het voorkomen van zijn huid, de gevlekte handen en het onopgemaakte gezicht, de bruinheid van een biedermeierstoel, de kleur die deed denken aan een soort schimmel van bomen die de herfst ternauwernood overleefden.
In zijn leven had hij veel tijd vrijgemaakt voor het reizen en nu stond een trip naar Venezuela op het programma. Zolang hij gezond en helder bleef had hij geen reden deze reis te schrappen. Hoe zijn antenne stond voor de nabije dood? Die dood komt beslist een keer, straks of nog even als het kan later dan straks, wie weet, hij was hoe dan ook voorbereid op dat laatste moment en hoopte op een geslaagd afscheid van het leven dat hem veel genoeglijks had gegeven. Wat hem sinds zijn geboorte was toebedeeld ging hij, wanneer het eenmaal zover was, teruggeven aan de bron van zijn oorsprong, zo zag hij de natuurlijke cyclus waar de mens aan onderhevig is. Je bent geboren om dood te gaan, simpel. Oude mensen gaan dood, nieuwe mensen worden geboren. Zoals dat is bepaald, niemand die daar aan kan tornen.
Tot ene god heeft hij nooit gebeden, evenmin had hij het verlangen het heelal te willen doorgronden. Te groot voor het menselijke brein dat de kosmische wirwar, de enorme constellaties van sterren en zwarte gaten, niet kan bevatten. Hij zweefde als een kind in de ruimtes van de wereld, begeesterd door alle schoonheid die hij ontmoette en elk tussenstation had hij even lief. Ook zijn eindstation leek hem een moment dat hij niet wilde missen. Have fun, oude man van 2025, daar in Venezuela. Take care. Come back alive.