Meneer K was lid van de Longdrinkclub Pink & Purple en woonde de jaarlijkse Algemene Ledenvergadering bij die werd gehouden in het Amsterdamse Renaissance Hotel. De sfeer was animerend, bijna werd hij als een vorst met gejuich begroet. Met andere woorden, niemand zag hem aanvankelijk binnenkomen. De leden waren bezig met het welkomst ritueel: handen schudden, kusjes op de wang, kusjes in de lucht, schouderklopjes, flirtende vage knipoogjes, zachte glimlachjes en vele hallootjes en knikjes met het hoofd als teken van herkenning. Leuk. Fijn. Iedereen droeg een warmt hart voor elkaar, de producenten en kenners van de cocktails deelden samen met het team van de jury het pikante genot van geestverwantschap als een sportief gevoel, geen enkele concurrentie onderling. Heel bijzonder was dat niet omdat alles geveinsd werd.

Het ging goed met de Longdrinkclub. De commissaris de heer Bezembinder was helemaal in z’n nopjes, zij aan zij met z’n onafscheidelijke eega Markiezin Noir, zij droeg haar snoezige pluizige schoothondje in de armen, de exquis geparfumeerde Monsieur Cocteau, met gouden halsketting en roodfluwelen strik fabuleus gedrapeerd, alsof ze verpakt was als een God’s Geschenk.

Normaal kreeg Kusmelier het aan de stok met dergelijke hondjes, maar Monsieur Cocteau was allerbeminnelijkst en gaf Kusmelier een nat maar decent zoentje op de handrug. Kusmelier smolt bijna.

Erelid Cees Nooteboom gaf acte de présence, de beste schrijver van Nederland aller tijden, inmiddels éminence grise, elk moment kon hij de Nobelprijs voor literatuur verwachten. Of: elk moment kon hij sterven. ‘Nou,’ zei hij met een big smile: ‘laten ze mij maar eerst de P.C. Hooftprijs geven.’

Vele celebrities trokken de aandacht, zoals Mister Hugo Solo uit New York, beroemde tv-presentator van het programma Pinkadinkadoo. Hij ging gekleed in smoking en vlinderdas. U raadt het: geassembleerd in de kleuren Pink en Purple.

Het was geenszins een elitair onderonsje waar de buitenwereld niets van afwist. Ook de liefhebbers van de meest platte clichés waren uitgenodigd, zoals de pers, fotografen, de feelgood-journalisten en de hele roddelhorde van Amsterdam die zich verrijkten met waardeloze ordinaire vulgaire maar hoge kijkcijfers producerende televisie programma’s.

Een van de voornaamste sponsors, Mister Alzo Alfonzo, overgevlogen uit Rio de Janeiro, stond in de spotlights, een tikkeltje behaagziek maar daar lette niemand op. Hij had een vriendin bij zich die veel leek op Madonna, de icoon van glamour. Maar de Braziliaanse schoonheid had een kont waar dan weer Madonna niet aan kon tippen. Zij had haar achterwerk dusdanig via chemische ingreep zo mooi afgerond dat het leek alsof je de vorm van de aardbol zag met daar dan in het midden de kut, als zuigende zwarte gat in de kosmos.

Ook was er een mystery-guest. Een prinses uit Macedonië, die zich voordeed als introducé van de heer Liefdadig en z’n eega Markiezin Noir? Zij had een onderdoorgangetje in haar glimlach, glimlachte je mee op haar niveau dan werd je in dat onderdoorgangetje binnen gezogen en kwam je terecht in het domein van haar innerlijke roerselen. Niemand aan te raden.

Kusmelier liet dat gangetje wijselijk links liggen. Wel ging hij in op haar aanbeveling: de longdrink Puschkin Black Sun. Die was niet slecht. Ook proefde hij de Indian Sunrise, eveneens toverachtig, maar de longdrink Dolphin Tail steeg boven alles uit en die werd dan ook unaniem uitgeroepen tot Longdrink van het jaar. Meneer K keerde tevreden naar huis, waar hij een biertje voor zichzelf inschonk, merk: who wants to know?