‘We kennen elkaar nu goed,’ zei Wiewie, ‘ik kom telkens even terug naar Nederland om je te bezoeken, ik denk dat dit mijn laatste keer is.’
Wiewie klonk en beetje triest.
‘Waarom?’ vroeg K, ‘ik zal je missen.’
‘De wind is voor mij een leeg bed geworden.’
Daar moest K even over nadenken. De wind als een leeg bed…
‘Ik voel mijn vleugels zwak worden,’ zei Wiewie.
‘Ja,’ zei K, ‘vergeet niet je wordt een dagje ouder Wiewie. Luister, ik heb een idee. Misschien zou je je hier kunnen vestigen, maak ik een warm nest voor je in mijn tuin.’
‘Ben je gek? Geen sprake van, Nederland is me te koud en te nat. Ik ga naar Afrika, dan rust ik wel uit op de rug van een olifant.’
‘Ja ik weet, Nederland is geen sprookjesland, maar je zou het toch kunnen proberen Wiewie, je bent een litarair vogeltje, vol verbeelding, mocht je het niet uithouden dan kan je toch alsnog naar Afrika uitvliegen.
‘Nee, ik ga, K, ik ga nu, take care! Succes met je proza.’

Wiewie vloog midden over de rivier Amstel richting het dorp Abcoude. Als ie het maar redt, dacht K, helemaal naar Afrika, in dat lege bed van hem. Het afscheid viel hem zwaar, hij wuifde Wiewie achterna, bijna met tranen in de ogen, tranen die hij wist in te houden maar later evenwel toen Wiewie helemaal uit zicht was verdwenen toch, weliswaar in een gesmoord tempo, op begonnen te komen, snikkend emotioneel struikelend liep K naar huis.

Die Wiewie toch zuchtte K. Hoeveel hij echt van het vogeltje hield, dat besefte hij nu ondubbelzinnig, omdat hij nu wist dat ze nooit meer zou terugkomen. Hij werd er een beetje filosofisch van: ook vogeltjes fluitend en onschuldig rondfladderend in de vrijheid van hun bestaan, in de onbegrensde ruite waarover ze beschikken, werden net als de mensen bepaald door de cyclus van geboorte en dood.

Sterfelijkheid. Synoniem: mortaliteit. Strenge woorden inhoudelijk massief, zwaar beladen door onberispelijke nietsontziende betekenis, woorden die tot dusver bij K nooit waren opgekomen als hij Wiewie weer eens zag.