kritische beschouwing
Ik erger mij dikwijls aan flapteksten die ziekelijk geborneerd geschreven zijn door een leeghoofd. Ik word er bijkans misselijk van, tot in mijn onderbuik, tot in mijn tenen die krom gaan. Lees ik zo’n stupiede flaptekst dan is mijn dag vergald.
Zoals zich ontwikkelende mensen proberen met hun angsten om te gaan door zich in therapie te confronteren met de objecten van hun angsten, zo probeer ik als kritische lezer/recensent te genezen van mijn ergernis door juist dergelijke vreselijke flapteksten te lezen.
Een dubieuze methode die tot dusver weinig vruchten heeft afgeleverd. Sta ik mij sterk te houden in de boekenwinkel, tandenknarsend, paars en rood aangelopen, bijna ten prooi aan hyperventilatie.
Flappulp
Voorbeeld? Met de publicatie van de 6 novellen van de Russische schrijver Vladimir Makanin, getiteld Een geslaagd verhaal over de liefde, bereikte mijn ergernis een dieptepunt. Het is een van de vreselijkste flapteksten die ooit onder mijn ogen was gekomen.De persoon van deze flappulp is ongetwijfeld een man, duidelijk, vrouwen schrijven niet zo allerbelabberdst, vrouwen zijn scherpzinniger in het samenvatten van complexe materie dan mannen. De aan geestelijke diarree lijdende flappulpman beschrijft de personages van de novellen als ‘doodgewone mensen in een doodgewoon milieu’.
Hallo, doodgewoon? Een dame die in de Sovjettijd in de censuur werkte en later bordeelhoudster is geworden, zij is niet bepaald doodgewoon! Die dame dat is een van de personages in de roman. Een ander personage is een schrijver die niet meer kan schrijven en als tv-presentator zich laat gebruiken als marionet in een lullige talkshow. Hij is evenmin doodgewoon. En je slaat de plank wel heel ver mis wanneer je beweert dat hun ‘milieu’ doodgewoon is. Integendeel hun milieu is juist extreem, want per definitie Russisch dus chaotisch en bovenal waanzinnig absurd.
De schrijver die deze spuuglelijke flaptekst heeft geschreven begrijpt niets van Makanins meesterlijke proza. Hij lult maar wat. Flappulp, een leuk woord.