De Franse dichters zoals Rimbaud en Verlaine werkten vaak tot in de nachtelijke uurtjes in de kroeg aan hun gedichten. In Parijs. Destijds. vroeg in de vorige eeuw. Peinzend. Zoekend naar woorden voor hun gevoelens en verlangens alsof ze een liefde zochten die hun eenzaamheid en hun poëtische ziel zouden kunnen beantwoorden.

De prachtige eenzaamheid die je in Parijs ervaart. Die tijdelijk is zoalang je in de stad verblijft als voorbijganger. Zelf zat ik daar in de vorige eeuw ook eens precies zo, in de betoverende stad Parijs, na middernacht, gebogen over notitieboek. Schreef een paar zinnen in het schemerig licht van de kroeg. Iets beneveld door de rode wijn, voelde mij daar een uitverkoren vreemde eenling, die greep probeerde te krijgen op de wirwar van zijn gevoelens.

 En reisde verder naar Athene, waar mijn minnares wachtte. Ik had geen minnares uit Parijs, dat was voor mij oké, maar wel uit Griekenland, dat vond ik nogal spectaculair aangezien Nederlandse jongens, hoe knap, intelligent en charmant ook, traditioneel geen enkele kans hadden op een amoureuze relatie met een Griekse. De vrouw die ik zocht was Cypriotisch/Grieks en ik trouwde later met haar. Mijn tweede ex-vrouw met wie ik vier jaren het geluk deelde.